Met een lichte hoofdpijn probeer ik nog wat van mij af te schrijven en moet onwillekeurig aan het meisje met het rode haar denken. Ik wil u die emotie even niet onthouden.

Ritme.

 Langzaam drijven de grijze wolken op het ritme

van de wind naar onbekende verten,

Dansend op de bewegingen van haar benen,

speelt haar linnen jurkje een ondeugend spelletje.

 
Je ogen blijven hangen op haar bronskleurige benen.

Het meisje met het rode haar wordt met open mond na gekeken.

Scharlakenrode haren dansen gracieus

op de soepele bewegingen van de wind.

 

 

Parels op haar voorhoofd banen snel hun weg naar nog onbekende bestemming.

Als bakens van de moderne tijd sluipen de minuten langzaam naar de uren.

Tijd , onverbiddelijke scherprechters van het te lange wachten.

Tijd is vaak te kort, te kort om lang na te kunnen genieten,

 

 

 

 

Te kort om het te kunnen begrijpen, te kort om het goed te kunnen beleven.

 

 

 

Gepassioneerde aanrakingen zorgen voor het ongeremd trillen

van de lichamen, om vervolgens weg te zinken in een  diepe bodem van ongeremde hartstochtelijkheid.


 

 

Gelukzalig staren twee paar ogen naar het wegdrijven van de wolken

 

 

 

Voortbewogen op het ritme van de wind naar onbekende bestemming.

Wederom zoeken nieuwe parels hun weg naar een makkelijke route.

Zachtjes begint de regen tegen het raam te tikken.