Martin Spierings

 Een wazige blik moet zich inspannen om het bevroren fietspad te kunnen volgen. Mijn adem produceert vreemde vormen om ze snel weer in het niets te zien verdwijnen. 

Langzaam vervagen de geluiden en schimmen naar een duistere omgeving. De sneeuw protesteert luidruchtig onder mijn gehaaste lichaam

 Ik heb haast en luister amper naar de geluiden van de avond. De lichtbundel van mijn koplamp vangt meedogenloos de schimmen van de nacht 

Een voorovergebogen lichaam doemt op uit de duisternis. Moeizaam schuifelend, baant het lichaam zich een weg naar nog onbekende bestemming.

Zijn handen lijken koud en bevroren. Zijn jas en schoenen versleten Maar onverstoorbaar en geen aandacht voor de nerveuse bewegingen van de shawl, schuifelt de man verder.   

 Ik besluit te stoppen en bied de ploeterende man een lift aan. Dankbaar en met vereende krachten vervolgen wij onze weg. Haastig, op zoek naar warmte, genegenheid of gewoon het beetje mazzel.

Langzaam prikkelen warme kleuren en zoete geuren onze zintuigen. Eindelijk, het eind van de donkere tunnel is in zicht. 

Afscheid.........het begin van een nieuw avontuur.