Martin Spierings

Het zou zo maar een liedje van Willem Wilmink kunnen zijn en gezongen door Herman van Veen, maar ik kan ook beinvloed zijn door Muziektheatergezelschap Scala uit Alkmaar waar ik sinds kort deel van uitmaak. Dus hierbij mijn gedicht...................

Heiloo – Bergen visa versa (22 april 2009)

Ik snel voorbij een gigantisch huis, een boerderij met zomaar een beukenheg, jammerend staat daar het driedelig grijs met heuse autopech. Ik snuif met genoegen de zoete geur van hyacinten, en flits voort, langs bruine akkers en velden jonge binten.

Ik zie doorgroefde bruine koppen op zwarte laarzen,en geniet van de kleuren, witte, blauwe en diep paarzen. Heuvel op, heuvel af, mijn benen gaan verzuren,hoe lang fiets ik al?..... Het lijken mij wel uren. Verhitte gezichten snellen mij tegemoet, beleeft steek ik mijn hand op als een ware groet.

Er lijkt geen end aan te komen,weer een bocht en alsmaar die rijen bomen. Toch neurie ik zachtjes de klanken van Doe Maar, waar twee gebogen oudjes stoppen en zeggen; "Gaat u dan maar".Plots zie ik haar weer, gracieus, het meisje met het rode haar, Ik kan het niet ontkennen, ik heb toch echt een zwak voor haar.

Ik moet nu toch wel weer verder, de dood of de gladiolen, Ik op mijn racefiets, wat een doldrieste capriolen. Nu nog even op de pedalen een laatste jump gemaakt, het doet zeer, echt waar, maar ik heb me enorm vermaakt.

Mijn longen treuren hun gezang en klagen steen en been, maar ik heb genoten en geleden, ik ga er zo weer heen. Ik groet en koester u mijn trotse stalen ros, nu nog even geduld dan fietsen wij samen er weer  lustig op los.